بنتونیت مناسب‌ترین عامل پیوند دهنده ذرات گندله است. بنتونیت یک کانی خالص نبوده و از تعدادی کانی‌های رسی تشکیل می‌شود که خاصیت پلاستیسیته بالایی دارند. در بین این کانی‌ها از مونت موریلونیت، آلوفان و غیره می‌توان نام برد. دراین کانی‌ها یک لایه اکسید آلومینیم هشت وجهی بین دو قشر سیلیس چهار وجهی قرار دارد و بدین ترتیب پیوند دو لایه سیلیسی که در آنها سیلیسیم، چهار ظرفیتی است توسط یک لایه آلومینیم سه ظرفیتی برقرار می‌شود. بدین ترتیب در این لایه یک ظرفیت کمتر از دو لایه دو طرف وجود دارد. این امر باعث جذب کاتیون‌هایی مانند سدیم، پتاسیم و کلسیم در این لایه واسطه می‌شود. اضافه کردن آب به کانی باعث می‌شود که مولکول‌های آب دور این کاتیون را احاطه کنند و فاصله دو لایه سیلیسی را از یکدیگر افزایش دهند و باعث ازدیاد حجم شوند.
ذرات بنتونیت بسیار ریز هستند و سطح ویژه بنتونیت 6000 تا 10000 سانتی‌متر مربع به ازای گرم است. این دانه‌بندی ریز و توزیع عالی آن در بین ذرات سنگ آهن باعث توزیع یکنواخت آب در گندله می‌شود که در صوت خشک‌شدن گندله خام مانع از ترک برداشتن آن می‌شود. در جریان پخت گندله در دمایی حدود 1200 تا 1400 درجه سانتی‌گراد بنتونیت با اکسیدهای آهن وارد واکنش شده و تولید ترکیبات سرباره‌ای می‌کند. این ترکیبات ذوب شده و به صورت فیلمی دور دانه‌ها را می‌پوشاند. پیوند سرامیکی برقرار شده باعث افزایش استحکام مکانیکی گندله می‌شود. مقدار بنتونیت در گندله در حدود 0.5 تا 1 درصد است.